Η ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΛΕΚΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΙΒΟ

Τα βαθύτερα αίτια της πολιτικο-οικονομικής μας κρίσης είναι προφανή στους μη φέροντες ιδεολογικές παρωπίδες: επί δεκαετίες, ένα πολιτικό προσωπικό θλιβερά κατώτερο των περιστάσεων κακοκυβερνά, μεταξύ άλλων διασπαθίζοντας ποσά κατά πολύ υπερβαίνοντα τις παραγωγικές επιδόσεις της χώρας, και υποθάλποντας – με αδιάντροπη μάλιστα συνταγματική κάλυψη -  την πολιτική διαφθορά. Ωστόσο, από τις ευρέως αποδεκτές πλέον διαπιστώσεις αυτές προκύπτει το ακόλουθο παράδοξο: Ενώ το μέσο μορφωτικό επίπεδο του ελληνικού πληθυσμού είναι σήμερα υψηλότερο παρά ποτέ – χαρακτηριστικά,  την δεκαετία του ’50, στο κέντρο εκπαιδεύσεως νεοσυλλέκτων της Κορίνθου όπου έτυχε να υπηρετήσει τότε και ο γράφων, υπήρχαν ακόμη «λόχοι αγραμμάτων» - είναι αμφίβολο εάν η ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας μας υπήρξε ποτέ ευτελέστερη. (Ας μη λησμονούμε ότι πρώτος κυβερνήτης του νεότευκτου κράτους μας ήταν ο πανευρωπαϊκού κύρους Καποδίστριας. Και εν συνεχεία επανειλημμένως ευτυχήσαμε να κυβερνηθούμε από διαπρεπείς προσωπικότητες.)

Η αντίφαση αυτή εξηγείται, κατά μέγα τουλάχιστον μέρος, από την κραυγαλέα απουσία των αρίστων του έθνους από τον πολιτικό στίβο. Με την επικρατούσα στους κόλπους των παραδοσιακών κομμάτων οικογενειοκρατία και γενικότερα παλαιοκομματική διαφθορά να έχουν αποκλείσει από  τη διαχείριση των κοινών τους καταλληλότερους να τα υπηρετήσουν. Και, συγχρόνως, με τους τελευταίους αυτούς να απωθούνται από τον φτηνό λαϊκισμό και την ανευθυνότητα των υποτιθέμενων αμφισβητιών της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης – είτε «δεξιού», είτε «αριστερού» προσήμου.

Στην απίσχναση δε του πολιτικού προσωπικού της χώρας ωθεί και το τοξικό φαινόμενο της μαζικής «διαρροής  εγκεφάλων». Η μετανάστευση - η αναζήτηση καλύτερης μοίρας στο εξωτερικό - αποτελεί βέβαια παλαιά σταθερά της ελληνικής ζωής. Μέχρι προ ολίγων δεκαετιών, όμως, οι περισσότεροι μετανάστες προήρχοντο  από τις τάξεις των λιγότερο μορφωμένων συμπατριωτών μας. Σήμερα, οι εγκαταλείποντες, κατά κανόνα οριστικά, μια χώρα που ουσιαστικά τους διώχνει είναι στη μεγίστη πλειοψηφία τους οι καλύτερα κατηρτισμένοι και δυναμικοί νέοι μας – πολύ συχνά απόφοιτοι ανώτατων ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Είναι δε προφανές ότι, εάν η φυγή αυτή συνεχισθεί, οι συνέπειες θα είναι τραγικές – και όχι μόνο για την ποιότητα των κυβερνώντων.

Το δυσλειτουργικό κυβερνητικό μας σύστημα δεν είναι ανατάξιμο εκ των έσω. Οι κρατούντες – ως συμπολίτευση ή αντιπολίτευση αδιάφορο – ουδόλως προτίθενται να αυτοχειριασθούν πολιτικώς. Εν απουσία μιας επαρκώς ισχυρής αντίρροπης δύναμης, θα εξακολουθήσουν να κακοκυβερνούν γαντζωμένοι στην εξουσία. Την πολιτική συνταξιοδότησή τους και τη συνακόλουθη οικοδόμηση ενός σύγχρονου, αποτελεσματικού κράτους μόνον οι περιθωριοποιημένοι σήμερα επίλεκτοι του έθνους, συνεπικουρούμενοι και από τον οικουμενικό ελληνισμό, μπορούν να πραγματώσουν.