Η ιδιαίτερη ένταση με την οποία επλήγη η χώρα μας από την παγκόσμια
χρηματοοικονομική κρίση των τελευταίων ετών οφείλεται πρωτίστως σε πράξεις και
παραλείψεις των ελληνικών κυβερνήσεων. Όμως για την εντός ολίγων μηνών εισβολή
στην ελληνική επικράτεια πλέον του ενός εκατομμυρίου εξαθλιωμένων αλλοδαπών και
τις επιπτώσεις της την ευθύνη φέρουν ακέραιη οι ηγέτιδες Δυτικές δυνάμεις - και
ειδικότερα οι «μεγάλοι» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα
στην αποσταθεροποίηση της ευρύτερης Μέσης Ανατολής· μεταξύ άλλων ενθαρρύνοντας
ή και υποδαυλίζοντας τις εξεγέρσεις της «Αραβικής Άνοιξης», εν ονόματι, υποτίθεται,
ενός αφελούς έμπνευσης, ουτοπικού εκδημοκρατισμού – αλλά συχνά και με σκοτεινότερες,
ανομολόγητες οικονομικές, γεωπολιτικές,
ή ακόμη και κομματικές στοχεύσεις. Με το ακατάσχετο δε προσφυγικό-μεταναστευτικό
ρεύμα να απειλεί την εσωτερική τάξη τους, οι εταίροι μας επιχειρούν τώρα να μας
καταστήσουν αποδιοπομπαίο τράγο, φορτώνοντας τις αμαρτίες τους στις πλάτες μας ·
και , το πλέον ανησυχητικό, να μετατρέψουν τη χώρα μας σε αποθήκη ανεπιθύμητων
μεταναστών. [i]
Ωστόσο, η Ελλάδα δεν αντέχει, και ούτε θα ανεχθεί, ανεξαρτήτως διαθέσεων ή
δουλειών των εντός και εκτός κυβέρνησης κυβερνώντων, να μετατραπεί σε ξέφραγο
αμπέλι - σε εθνοθρησκευτικό συνονθύλευμα· και δη υπό συνθήκες οικονομικής,
κοινωνικής, και θεσμικής αποσάθρωσης. Η ελληνική πολιτεία δεν έχει βέβαια τίποτε
το κοινό με ξενόφοβα, θεοκρατικά καθεστώτα του τύπου του Ιράν ή της Σαουδικής
Αραβίας. Δεν είναι ούτε μισαλλόδοξη, ούτε απάνθρωπη. Οι συνταγματικές μας
επιταγές συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο φιλελεύθερων και προοδευτικών ανά την
υφήλιο. Και οι Έλληνες είμαστε εκ παραδόσεως φιλόξενοι. Εκ των πραγμάτων όμως,
η απορρόφηση από τον εθνικό κορμό - η πολιτισμική αφομοίωση συμπεριλαμβανομένης
κατ’ εξοχήν και της γλωσσικής – μιας ήδη
υπέρογκης, ου μην αλλά και συνεχώς διογκούμενης, πανσπερμίας πολύ συχνά
θρησκευτικά φανατικών ανθρώπων είναι πρακτικώς ανέφικτη. Και ως εκ τούτου οι
κίνδυνοι για την κοινωνική μας συνοχή, δημόσια τάξη, και εθνική ταυτότητα θανάσιμοι.
Όπως άλλωστε πιστοποιεί και η άρνηση εύρωστων
οικονομικώς και θεσμικώς ευρωπαϊκών κρατών, με μακρά και επιτυχή μεταναστευτική
παράδοση, οία τα σκανδιναβικά, να δεχθούν στο έδαφός τους ένα πολύ μικρότερο, κατ’
αναλογία προς τον πληθυσμό τους, αριθμό από τους μετανάστες αυτούς.
Η αντιμετώπιση της υπαρξιακής αυτής για τον ελληνισμό πρόκλησης θα
δοκιμάσει στο έπακρο τις δυνάμεις και αντοχές μας. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας οφείλουν
να αντιληφθούν ότι αυτή τη στιγμή στο Αιγαίο διακυβεύεται το μέλλον του
ευρωενωσιακού εγχειρήματος. Ότι με τις τύχες του έθνους μας στην πλάστιγγα,
μόνο μία ακριβοδίκαιη κατανομή των βαρών μεταξύ κοινοτικών κρατών θα επιτρέψει
σε οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να συνεχίσει να συμπράττει εποικοδομητικά σε
μια κοινή ευρωπαϊκή προσπάθεια ελέγχου του μεταναστευτικού. Οι απειλές για
αποπομπή μας, προσωρινή ή μη, από τον χώρο Σένγκεν, και τα τοιαύτα, πρέπει να
καταγγελθούν ως καταγέλαστα. Και, κυρίως, πρέπει να δώσουμε στους ηγετικούς
κοινοτικούς κύκλους να καταλάβουν ότι ένα έθνος με μακρά ιστορία σκληρών μαχών
όπως το ελληνικό, ωθούμενο στα άκρα, αναζητεί και βρίσκει λύσεις και εκτός της
πεπατημένης. Και ο νοών νοείτο.
Κατά τα λοιπά, επιβάλλεται να αναδείξουμε τον κομβικό ρόλο της Τουρκίας στη
διαιώνιση του μεταναστευτικού ρεύματος· και την υποχρέωση της Άγκυρας να
συμπράξει ενεργώς – και όχι, όπως μέχρι στιγμής, εικονικώς εν πολλοίς - στις
προσπάθειες αναχαίτισής του. Ενώ, τόσο στους κόλπους της ΕΕ, όσο και του ΝΑΤΟ, οφείλουμε
να συμβάλουμε, με όση διπλωματική επιρροή διαθέτουμε, στην αποκατάσταση της
ειρήνης στη Συρία επί τη βάσει του γεωπολιτικού ρεαλισμού - και άρα μακράν
φαντασιώσεων περί εγκαθίδρυσης ιδεώδους δημοκρατίας δυτικού τύπου που απλώς διαιωνίζουν
το χάος. Και να ταχθούμε υπέρ της εκρίζωσης του άκρως αποσταθεροποιητικού Ισλαμικού
Κράτους από τη Συρία και το Ιράκ.
Υπό το φως δε αυτών των διαπιστώσεων, ιδιαίτερα επιτακτική και επείγουσα
καθίσταται η ανασύνταξη των πολιτειακών μας θεσμών και της
κρατικής μας μηχανής. Προκειμένου να αποβούμε ικανοί να διαχειριστούμε
τις εσωτερικές προκλήσεις που μας ορθώνει η μεταναστευτική συγκυρία· αλλά και
να μεγιστοποιήσουμε την απόδοση των διεθνών μας ερεισμάτων. Καθώς ανασφαλείς
και κλυδωνιζόμενες κυβερνήσεις, όπως αυτές που υπέστημεν τα τελευταία έτη,
δύσκολα μπορούν να γίνουν σεβαστές από τους ξένους συνομιλητές μας - και να
τους πείσουν.
[i] Σε άρθρο του υπό τον εύγλωττο τίτλο
«Αποδιοπομπαίος τράγος Ελλάς»,
δημοσιευθέν στο σημερινό φύλλο της παγκόσμιου κύρους ελβετικής εφημερίδας Neue Zürcher Zeitung, o δημοσιογράφος και πολιτικός επιστήμων Ivo Mijnsse
επισημαίνει μεταξύ άλλων λίαν ευστόχων τα ακόλουθα: «Καθώς η Ευρώπη απειλείται με αποτυχία ως προς την επίλυση της κρίσης
των φυγάδων, όλο και περισσότεροι πολιτικοί ανακαλύπτουν τα πλεονεκτήματα του
Schwarzpeterspiel (χαρτοπαιγνίου παρεμφερούς προς τον δικό μας «μουτζούρη»,
όπου ο πιο αδύναμος βγαίνει χαμένος.) Έτσι,
το ανεπιθύμητη χαρτί απωθείται κατά προτίμηση προς την Ελλάδα, τον πιο
αδύναμο και εκτεθειμένο παίκτη. Ειδικότερα,
οι υπουργοί εσωτερικών της Γερμανίας και της Αυστρίας προτιμούν μάλλον να προσάψουν
στους Έλληνες ότι δεν προστατεύουν τα σύνορά τους, παρά να παραδεχθούν τη δική
τους αμηχανία.»
