ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΟΣ ΜΑΚΡΟΝ

Η αιφνίδια ανάδυση του νέου Γάλλου προέδρου στο γαλλικό, και συνακόλουθα και στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, πολιτικό στερέωμα έχει δώσει λαβή στη χώρα μας σε εκτεταμένη εικοτολογία για την εμφάνιση ενός «Έλληνος Μακρόν». Αρκεί λίγη σκέψη, ωστόσο, για να διαπιστωθεί το χάσμα μεταξύ ελληνικής και γαλλικής πραγματικότητας.

Βέβαια, οι συντελεστές του φαινομένου Μακρόν – η γενικευμένη αποστροφή προς την καθεστηκυία τάξη και τους ανθρώπους που την ενσαρκώνουν, η αναζήτηση ηγεσίας ικανής να χαράξει νέο δρόμο προς το μέλλον, μακράν των τεχνητών διχαστικών διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος, και ένας πλειοψηφικός ευρωπαϊσμός με ταυτόχρονη προσκόλληση στην εθνική ταυτότητα – είναι πασιδήλως παρόντες και παρ’ ημίν. Οι ομοιότητες όμως της πολιτικής συγκυρίας στις δύο χώρες σταματούν εδώ. Με τις διαφορές να προβάλλουν καθοριστικές· εντοπιζόμενες κατά κύριο λόγο στη δομή και λειτουργία του κράτους.

Προς πραγμάτωση των φιλόδοξων προεκλογικών εξαγγελιών του σε σχέση, τόσο με την ίδια τη Γαλλία, όσο και με την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικότερα, ο Πρόεδρος Μακρόν διαθέτει δύο θεσμικά «υπερόπλα», κληροδότημα της γαλλικής ιστορίας, παλαιότερης και νεότερης: έναν αποτελεσματικό διοικητικό μηχανισμό, οι βάσεις του οποίου ετέθησαν από τη Μοναρχία και, ιδίως, εν συνεχεία από τον Ναπολέοντα - και ο οποίος έχει έκτοτε επανειλημμένως αναμορφωθεί και εκσυγχρονισθεί. Και την ισχυρή Προεδρία της Πέμπτης Δημοκρατίας που θεμελίωσε ο στρατηγός Ντε Γκολ, προκειμένου να αποτρέψει το φάσμα της κοινοβουλευτικής ακυβερνησίας υπό συνθήκες εθνικής κρίσης. Χωρίς δε να προεξοφλεί κανείς την επιτυχία των χειρισμών του νέου πρόεδρου – «αρχή άνδρα δείκνυσι» - το βέβαιο είναι ότι ο κ. Μακρόν είναι επαρκώς εξοπλισμένος θεσμικά για να φέρει εις πέρας την αποστολή του.

Και ο Έλληνας Μακρόν; Έστω και αν ως δια μαγείας εμφανισθεί – αυτή τη στιγμή είναι παντελώς αθέατος – τι συνταγματικά και διοικητικά εργαλεία θα έχει στη διάθεσή του για να κατευθύνει τις τύχες της χώρας; Σε αντίθεση με τον Γάλλο ομόλογό του, πρώτιστο μέλημά του θα πρέπει να είναι, όχι απλώς η επιδέξια διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά η δημιουργία των θεσμικών προϋποθέσεων για την αποτελεσματική άσκησή της.

Όπερ, δεδομένης και της πολιτικής μας ψυχολογίας, σημαίνει - όπως ο γράφων  έχει, μεταξύ άλλων από τη θέση αυτή, υποστηρίξει – διασφάλιση της σταθερότητας και συνέχειας της διακυβέρνησης με τη θεσμοθέτηση προεδρικής δημοκρατίας κατά το επιτυχές κυπριακό πρότυπο. Και τούτο προκειμένου να δημιουργηθούν τα θεσμικά προαπαιτούμενα για την ανασύνταξη των κρατικών μας υποδομών και τη χάραξη και υλοποίηση μιας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής με επαρκή χρονικό ορίζοντα.

Οι κοκορομαχίες στις οποίες κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιδίδονται αυτή τη στιγμή με αντικείμενο, είτε την εκταμίευση της επόμενης μνημονιακής δόσης, είτε μια εικονική, ανώδυνη «μεταρρύθμιση» της τριτοκοσμικής μας διοίκησης, ή ακόμη την καθιέρωση της απλής αναλογικής με αναπόφευκτο επακόλουθο την επίταση της ακυβερνησίας, μόνο την επιβεβλημένη αυτή πολιτειακή και διοικητική τομή δεν προαναγγέλλουν. Προοιωνίζονται μάλλον ένα είδος εθνικής ευθανασίας.