ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Α. Αντίθετα προς τον επιμελώς καλλιεργούμενο μύθο του «εθνάρχη», η διαχείριση των κοινών από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αμέσως μετά την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος δρομολόγησε την έκτοτε παρακμιακή πορεία της Ελλάδας.

Αντιμέτωποι με τις καταστροφικές συνέπειες της άφρονος πολιτικής τους στην Κύπρο, οι κυβερνώντες στρατιωτικοί παρέδωσαν την εξουσία αμαχητί και - παρά τη μυθολογία περί του αντιθέτου -  ούτε προτίθεντο, ούτε μπορούσαν να ανατρέψουν τον υπό των ιδίων κληθέντα να κυβερνήσει αυτοεξόριστο πολιτικό. Ο οποίος ως εκ τούτου διέθετε την καθοριστική εκείνη στιγμή μία άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ελληνική ιστορία ευχέρεια χειρισμών.

Ωστόσο, ο πανίσχυρος τότε Καραμανλής, αντί να προχωρήσει στη ριζική, επί υγιών εθνικών βάσεων ανασυγκρότηση της ελληνικής πολιτείας – κάτι που πολλοί σοβαροί Έλληνες δικαίως προσδοκούσαν - επέλεξε αντιθέτως την επιστροφή, υπό νέο προσωπείο, στον παλαιοκομματισμό· με επακόλουθο οι τραγικά αποτυχημένοι, αμαρτωλοί προδικτατορικοί πολιτικοί να επανέλθουν με προκλητική αναισχυντία  στο προσκήνιο. Ενώ στην προσπάθειά του να εξευμενίσει μια θορυβώδη αριστερά – και, παρεμπιπτόντως, να εξασφαλίσει για τον εαυτό του μια, φαινομενικής σημειωτέον επιρροής, προεδρία της δημοκρατίας -  άνοιξε διάπλατα τον δρόμο στην ολέθρια για την εθνική μας ζωή επικράτηση του ανδρεοπαπανδρεϊσμού. Έκτοτε δε, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ απέβησαν οι  δύο όψεις του ίδιου φθαρμένου πολιτικού νομίσματος, παρουσιάζοντας παρόμοια συμπτώματα οικογενειοκρατίας, καιροσκοπισμού, αμοραλισμού, κακοδιοίκησης, και προσωπικής διαφθοράς. (Σημειωτέον, πάντως, ότι, ως προς τα παθολογικά αυτά φαινόμενα, ήδη ο αλλοπρόσαλλος,  ανεκδιήγητος ΣΥΡΙΖΑ υπερακοντίζει αμφότερα τα μεταπολιτευτικώς δεσπόσαντα κόμματα.)

Β. Η κακομαθημένη, κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία του τόπου, ανήσυχη για τις επιπτώσεις της ογκούμενης λαϊκής αγανάκτησης στα συμφέροντά της, επιχειρεί τώρα δια των υπό τον έλεγχό της ΜΜΕ να παρουσιάσει την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ ως αφετηρία σωτήριας μετάλλαξης του κόμματος, αν όχι και ως ιστορική τομή στη διακυβέρνηση της χώρας γενικότερα.  Μια προσεκτική ωστόσο ανάγνωση των γεγονότων διαψεύδει την εξωραϊσμένη αυτή εικόνα. Με τα πρόσωπα που συνθέτουν και κατά πάσαν βεβαιότητα θα εξακολουθήσουν να συγκροτούν τον οργανωτικό κορμό της ΝΔ να φέρουν σχεδόν στο σύνολό τους εμφανή την τοξική σφραγίδα του κομματικού εκτροφείου προέλευσής τους. Και με τους πλέον προβεβλημένους εκ των επώνυμων υποστηρικτών του νέου προέδρου να είναι γνωστοί για την όχι ιδιαιτέρως ελκυστική πολιτική διαδρομή τους.

Κυρίως όμως προβληματίζει ο ίδιος ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Καθώς εξ όσων έχει πει και κάνει μέχρι στιγμής προκύπτει ότι εμφορείται από μια στενά, και μάλιστα δογματικά οικονομικίστικη αντίληψη των εθνικών μας πραγμάτων. Και ότι στερείται συνακόλουθα ενός εθνικού οράματος ικανού να εμπνεύσει και ποδηγετήσει τους αποπροσανατολισμένους συμπατριώτες μας, και όλως ιδιαίτερα τους νέους μας. Διότι η Ελλάδα δεν είναι ανώνυμος εταιρία. Είναι ένα ιστορικό έθνος το οποίο υπό άκρως αντίξοες συνθήκες και με τεράστιες θυσίες διαδοχικών γενεών κατόρθωσε, πρώτο στον γεωγραφικό του χώρο, να οικοδομήσει το εθνικό του κράτος – ένα κράτος κακοποιούμενο μεν τώρα εντός συνόρων και ευτελιζόμενο διεθνώς, μεταξύ άλλων από τους ίδιους εκείνους ανθρώπους που στήριξαν και στηρίζουν παντοιοτρόπως τον νέο πρόεδρο της ΝΔ, αλλά η εσωτερική ανόρθωση και η γεωπολιτική και στρατηγική αναβάθμιση του οποίου αποτελούν για τους εθνικώς σκεπτομένους το κυρίαρχο αίτημα της στιγμής.

Γ.  Ποιο συγκεκριμένα: Το μείζον, ανεκπλήρωτο εθνικό ζητούμενο ήταν και παραμένει η χάραξη μιας αυτοτελούς εθνικής στρατηγικής, καλύπτουσας κατά τρόπο αντίστοιχο προς τη βαρύτητά τους το σύνολο των συμφερόντων της χώρας και του ελληνισμού. Οι δοσοληψίες δε με τους διεθνείς δανειστές μας αποτελούν αναμφίβολα σημαντικότατη συνιστώσα της στρατηγικής αυτής, αλλά ασφαλώς όχι την κορυφαία. Καθώς στην ιεράρχηση των εθνικών μας προτεραιοτήτων προηγούνται αυτονοήτως, μεταξύ άλλων, η εθνική άμυνα, η εσωτερική ασφάλεια, και η προστασία των εκτός ελληνικών συνόρων ελληνικών πληθυσμών και πρωτίστως του Κυπριακού Ελληνισμού. Δυστυχώς δε, το μονομερές πρίσμα υπό το οποίο ο νέος πρόεδρος της ΝΔ δείχνει να θεωρεί το εθνικό μας γίγνεσθαι καθιστά την επί της θητείας του κάλυψη του στρατηγικού μας αυτού κενού τουλάχιστον άκρως αμφίβολη.  

Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί και επομένως δεν πρόκειται να πραγματώσει την αναγκαία εθνική ειρηνική επανάσταση. Χωρίς την οποία, όμως, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να σέρνεται - έρμαιο των διάφορων μαθητευόμενων μάγων με την ξύλινη γλώσσα.