Η ΓΑΛΛΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Αφού απηύθυνε προς τον Αμερικανικό λαό τηλεοπτικό μήνυμα ευθαρσώς επικριτικό της απόφασης του κ. Τραμπ να αποσύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες από τη Συνθήκη του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, και έχοντας έτσι διατρανώσει την αυτοτέλεια του γαλλικού κράτους έναντι της αμερικανικής υπερδύναμης, ο πρόεδρος Μακρόν επεφύλαξε στον Αμερικανό ομόλογό του προνομιακή υποδοχή στους μεγαλοπρεπείς και πλήρους συμβολισμού εορτασμούς της 14^ης Ιουλίου. Με τους δύο προέδρους να δράττονται της ευκαιρίας για να εξάρουν τους αδιάσειστους παραδοσιακούς γαλλοαμερικανικούς δεσμούς και να διακηρύττουν τη βούλησή τους να γεφυρώσουν τις όποιες διαφωνίες τους μέσω εποικοδομητικού διαλόγου.

Μερικές δε ημέρες πριν, κατά τις προγραμματισμένες, τακτικές διαβουλεύσεις του με τη Γερμανίδα καγκελάριο, ο Γάλλος πρόεδρος είχε επιβεβαιώσει την προσκόλλησή του στον γαλλογερμανικό άξονα. Προαναγγέλλοντας με τη συνομιλήτριά του σημαντικές κοινές δράσεις στον αμυντικό τομέα – μεταξύ άλλων, τη συμπαραγωγή ενός νέου πολεμικού αεροσκάφους. Και  εξασφαλίζοντας συγχρόνως από την Κυρία Μέρκελ μια κατ’ αρχήν αποδοχή των προωθημένων προτάσεών του για την αποτελεσματικότερη οργάνωση της ευρωζώνης.

Ενώ, παράλληλα με τις εκτός εθνικών του συνόρων κινήσεις του, ο κ. Μακρόν αξιοποιεί στο εσωτερικό του μέτωπο την ισχύ της προεδρίας και την εντυπωσιακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία του νεότευκτου κινήματός του για να προωθήσει ταχύρρυθμα τις αναγκαίες για την τόνωση της γαλλικής οικονομίας μεταρρυθμίσεις.

Μολονότι δε εκ πρώτης όψεως άσχετες  μεταξύ τους,  οι πρωτοβουλίες αυτές του Γάλλου προέδρου έχουν ως κοινό παρανομαστή μια ορθολογική, εθνοκεντρική, και συγχρόνως φιλοευρωπαϊκή και ατλαντική, αντίληψη πολιτικής, που θα μπορούσε να συνοψισθεί με τον όρο εθνικός ρεαλισμός. Πρόκειται τρόπον τινά για έναν επικαιροποιημένο ντεγκωλισμό, ανταποκρινόμενο στο νέο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περιβάλλον. Στο οποίο, αφ’ ενός μεν το εθνικό κράτος και τα συμφέροντά του διατηρούν τον κεντρικό τους ρόλο, αφ’ ετέρου όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση μετεξελίσσεται σε ένα ζωντανό, εν πολλοίς πρωτότυπο, και πάντως πολλά υποσχόμενο εγχείρημα - στο πλαίσιο ωστόσο του οποίου η Γαλλία, αντίθετα με τις φιλοδοξίες του Στρατηγού ντε Γκωλ, καλείται πλέον να συνεργασθεί με την αναγεννημένη Γερμανία ισοτίμως και όχι ως η ιθύνουσα δύναμη. Κατά τα λοιπά δε, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν, διμερώς και μέσω ΝΑΤΟ, αναντικατάστατο στήριγμα της άμυνας και ασφάλειας του συνόλου των ευρωενωσιακών χωρών – και τούτο ασχέτως των προσώπων που εκάστοτε επικρατούν στην Ουάσιγκτον.  

Πρέπει δε να σημειωθεί ότι ο προεδρικός αυτός ορθολογισμός εκδηλώνεται και προς άλλες κατευθύνσεις στη διεθνή σκακιέρα. Επί παραδείγματι: Στη στάση του Παρισιού έναντι της Μόσχας. Καθώς, άμα τη εκλογή του και παρά τις εχθρικές προς την υποψηφιότητά του αδέξιες ρωσικές επεμβάσεις διαρκούσης της προεκλογικής εκστρατείας, ο κ. Μακρόν υποδέχθηκε τον πρόεδρο Πούτιν στις εμβληματικές Βερσαλλίες με οιονεί ηγεμονική μεγαλοπρέπεια · μη παραλείποντας πάντως να επωφεληθεί της ευκαιρίας για να στηλιτεύσει, παρουσία του – σιωπώντος - υψηλού προσκεκλημένου του, ορισμένες απαράδεκτες πτυχές της ρωσικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Ενώ και ως προς το Συριακό, ο Γάλλος πρόεδρος υιοθετεί θέσεις ρεαλιστικότερες από εκείνες των δύο τελευταίων προκατόχων του: αποδεχόμενος την παραμονή του Ασάντ στην προεδρία ως αναπόφευκτη υπό τις κρατούσες συνθήκες· και χαρακτηρίζοντας τη Ρωσία σύμμαχο κατά των «εχθρών» της Γαλλίας τρομοκρατών.

Με τα πρώτα αυτά δείγματα γραφής του Γάλλου προέδρου να επιτρέπουν το συμπέρασμα ότι, τηρουμένων των αναλογιών, ο κ. Μακρόν δείχνει και στους λοιπούς Ευρωπαίους εταίρους - ημών συμπεριλαμβανομένων - τον εναρμονισμένο με τις πραγματικότητες των αρχών αυτών του 21^ου αιώνα δρόμο του εθνικού ρεαλισμού.