ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ: ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Οι πολιτικοί μας κοκορομαχούν ενώ η Ελλάδα διέρχεται την οξύτερη εθνική κρίση από το τέλος του αγώνα κατά της κομμουνιστικής ανταρσίας. Με τη χώρα, από την μια, να σημειώνει δραματική εξασθένιση ως  προς το σύνολο των κύριων συντελεστών ισχύος, και, από την άλλη, να υπάγεται όλο και περισσότερο υπό εξευτελιστική διεθνή επιτροπεία τριτοκοσμικής σχεδόν υφής, οι κομματάνθρωποί μας συνεχίζουν αμέριμνοι τα καμώματά τους· έχοντας ως μοναδικό μέλημα την απόκτηση και νομή της εξουσίας. Και επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν μια εν συγχύσει διατελούσα κοινή γνώμη, σκιαμαχώντας για νεφελώδεις, αποσπασματικές, «μεταρρυθμίσεις», τις οποίες έκαστος παρουσιάζει κατά το δοκούν - καταγγέλλοντας κατά κανόνα ως αντιπολίτευση όσα προηγουμένως ως κυβέρνηση έπραττε, ή, το συνηθέστερο, υποτίθεται ότι επιχειρούσε να πράξει.

Περί ολοκληρωμένης, πάντως εθνικής στρατηγικής ουδείς λόγος. Και άλλωστε η κάλυψη της επιτακτικής αυτής ανάγκης προσκρούει στην ίδια τη φύση του ελληνικού «πολιτικού συστήματος».  Πέραν από τις εγγενείς αδυναμίες του κομματικού προσωπικού, το κραυγαλέο στρατηγικό μας έλλειμμα οφείλεται επίσης και κυρίως στην διαχρονική κυβερνητική αστάθεια και τη συνακόλουθη κυβερνητική αδυναμία, οι οποίες πηγάζουν από την ίδια τη δομή της ελληνικής πολιτείας. Επί παραδείγματι: Δεν είναι τυχαίο ότι εντός ενός μόλις έτους έχουμε υποστεί δύο αποσταθεροποιητικές εκλογικές αναμετρήσεις· και ότι ήδη πιθανολογείται και μία τρίτη για το λίαν προσεχές μέλλον - και μάλιστα υπό εκλογικό σύστημα καθιστών ακόμη δυσχερέστερη την κυβερνητική σταθερότητα. Όπως στενά συνυφασμένη με τις διάχυτες πελατειακές σχέσεις και την επακόλουθη διαφθορά είναι η σύμπτωση βουλευτικού, αφ’ ενός, και, αφ’ ετέρου, πρωθυπουργικού και υπουργικού αξιώματος.

Η υπαρξιακή κρίση που δοκιμάζει τη χώρα μας φέρνει στον νου τη γαλλική του 1958. Όταν το σαθρό, διεφθαρμένο γαλλικό κοινοβουλευτικό σύστημα κατέρρευσε υπό την πίεση της κακοδιαχείρισης του Αλγερινού. Δίδοντας τη θέση του σε μια ισχυρή προεδρική δημοκρατία, η οποία παρέσχε στον στρατηγό ντε Γκολ τα θεσμικά μέσα για να ανασυγκροτήσει την εθνική ζωή της Γαλλίας - και μισό αιώνα αργότερα εξακολουθεί να εξυπηρετεί τις ανάγκες του γαλλικού έθνους. Ενώ πολύ πλησιέστερα στα δικά μας, το προεδρικό σύστημα της Κύπρου έχει συμβάλει καθοριστικά, όχι μόνο στην επιτυχή, γενικώς, διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και γενικότερα στην αποτελεσματική διακυβέρνηση του κυπριακού ελληνισμού.

Η ανασύνταξη της Πολιτείας επί τη βάσει της εκλογής προέδρου της δημοκρατίας με ενισχυμένες αρμοδιότητες απ’ ευθείας από τον λαό, και, παράλληλα, της αυστηρής διάκρισης των εξουσιών, αποτελεί προαπαιτούμενο για να διασφαλισθεί η κυβερνητική σταθερότητα και συνέχεια· να καταπολεμηθεί η μάστιγα της κρατικής διαφθοράς· και να τεθεί  η χώρα μας σε τροχιά ανάκαμψης, ανάπτυξης, και δραστικής αναβάθμισης της θέσης της στον παγκόσμιο στίβο. Ζητούμενο κατ’ ουσίαν είναι μια ειρηνική επανάσταση – την οποία μόνο ένας νέος πολιτικός φορέας, συγκροτούμενος από ό,τι το καλύτερο διαθέτει ο εντός και εκτός συνόρων ελληνισμός, θα μπορέσει να πραγματώσει.