ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Διάχυτη είναι η αίσθηση ότι η Ελλάδα σέρνεται χωρίς πραγματική προοπτική ανάκαμψης. Για τη διαχείριση δε της παρακμιακής αυτής πορείας μας ερίζουν δύο εξ ίσου, αν και για διαφορετικούς λόγους, τοξικοί εξουσιαστές: οι αλλοπρόσαλλοι Συριζανέλ, από τη μια· και, από την άλλη, τα παράγωγα και συνεχιστές του αμαρτωλού παλαιοκομματισμού.

Με τους μεν και τους δε να επιδίδονται σε ένα ανίερο παιχνίδι εξουσίας, πεπεισμένοι ότι η ελληνική κοινωνία είναι καταδικασμένη να παραμείνει δέσμια της εναλλαγής τους στην αρχή. Αλλά και να επιχειρούν να εξωραΐσουν την απωθητική εικόνα τους με ιδεολογικές μεταμφιέσεις: Οι μεν προσφεύγοντας σε μια συγκεχυμένη, πλήρως απαξιωμένη διεθνώς, αριστερίστικη ρητορεία – εμπλουτισμένη μάλιστα με ισχυρή δόση παιδαριώδους εθνικολαϊκισμού· οι δε αναμασώντας μια δογματική και ξένη προς τις ελληνικές ανάγκες εκδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού.

Αποσιωπάται έτσι το κύριο αίτιο της εθνικής μας κρίσης, που δεν είναι άλλο παρά η τριτοκοσμική υφή του ελληνικού Δημοσίου. Υπό τις παρούσες δε συνθήκες, η δημαγωγική κοκορομαχία μεταξύ κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων περί την έκταση του κρατικού τομέα είναι προσχηματική και αποπροσανατολιστική. Το πράγματι ζητούμενο είναι ένα κράτος αποτελεσματικό. Το οποίο όμως θα παραμένει ανέφικτο όσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας αντιμετωπίζουν τις κρατικές υπηρεσίες, ασχέτως μεγέθους, ως κομματική λεία προορισμένη να ικανοποιήσει τις ιδιοτελείς επιδιώξεις των κομματικών στελεχών και των ψηφοφόρων τους.

Πρώτοι βέβαια διδάξαντες τις φαυλοκρατικές αυτές πρακτικές είναι τα εν τη αντιπολιτεύσει σήμερα πρώην «κόμματα εξουσίας». Με τους νυν κυβερνώντες όμως να αποδεικνύονται τουλάχιστον εφάμιλλοι των προκατόχων τους σε ό,τι αφορά στην κομματική χειραγώγηση του κρατικού μηχανισμού – και, όπως όλα δείχνουν, ακόμη  αναποτελεσματικότεροι ως προς τη διασφάλιση της στοιχειωδώς εύρυθμης λειτουργίας του.

Κατά τα λοιπά, οι διαστάσεις του κράτους ασφαλώς δεν είναι άσχετες με την ποιότητά του. Ο άκρατος κρατικισμός, ειδικότερα, είναι αποδεδειγμένα ασύμβατος με τους ελεύθερους πολιτικούς θεσμούς, αλλά και καθοριστικό εμπόδιο στην ορθολογική αξιοποίηση των οικονομικών πόρων.

Απορριπτέα όμως, από την άλλη, είναι και η θεοποίηση της αγοράς και η συνακόλουθη δογματική προκατάληψη κατά της κρατικής παρουσίας. Πιο συγκεκριμένα: Στο αναδυόμενο ανταγωνιστικό και εν πολλοίς συγκρουσιακό διεθνές περιβάλλον, το εθνικό μας κράτος καλείται να θωρακίσει τον εντός και εκτός συνόρων Ελληνισμό, εγγυώμενο τις πολιτικές ελευθερίες μας· μεριμνώντας για την εθνική άμυνα, την εξωτερική πολιτική, τη δημόσια τάξη, τη μεγίστη διάδοση ποιοτικής παιδείας, την κοινωνική πρόνοια, το περιβάλλον· επωμιζόμενο επιτελικό ρόλο στη διαχείριση της εθνικής οικονομίας και συγχρόνως καλύπτοντας με ίδια μέσα όσους σημαντικούς τομείς η ιδιωτική πρωτοβουλία αφήνει για οποιοδήποτε λόγο ακάλυπτους· και στηρίζοντας και αξιοποιώντας τους Αποδήμους μας. Με τις ανεπτυγμένες χώρες της Κοινοτικής Ευρώπης και όχι μόνο να μας προσφέρουν αξιόλογα κρατικά πρότυπα προς δημιουργική προσαρμογή στην εθνική μας πραγματικότητα και ανάγκες.  

Ωστόσο, όσο οι σοβαροί Έλληνες αδρανούν, ο εξουθενωτικός  εναγκαλισμός της ελληνικής κοινωνικοπολιτικής ζωής από τα κομματικά κατεστημένα θα συνεχίζεται. Η «εξωσυστημική» αντιπολίτευση θα εξακολουθήσει να κυριαρχείται από κατά φαντασίαν εθνοσωτήρες, το βραχύ ανάστημα και ο αστείος πολιτικός λόγος των οποίων συντείνουν εμμέσως στην πολιτική επιβίωση των φαυλοκρατών. Και συνακόλουθα η εθνική ανόρθωση θα παραμένει όνειρο ανεκπλήρωτο.