Ενισχυμένος μετά την εκλογική του επικράτηση, ο Τούρκος πρόεδρος συνεχίζει την
καιροσκοπική διαχείριση των διεθνών σχέσεων της χώρας του, προσαρμόζοντας τις εκάστοτε
επιλογές του στο μεταλλασσόμενο παγκόσμιο περιβάλλον. Ειδικότερα δε, ενώ
εμμένει στη στρατηγική εξισορρόπησης της δυτικής και ρωσικής συνιστώσας της τουρκικής
εξωτερικής πολιτικής, αναζητεί, υπό το φως των εξελίξεων περί το Ουκρανικό, σημείο
ισορροπίας μεταξύ των δύο πλησιέστερο προς τη Δύση.
Με τη συγκατάθεσή του στην ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ να του αποφέρει ήδη,
πέραν της ενίσχυσης του κύρους του στον δυτικό χώρο: την εξασφάλιση των F16 – πρακτικώς μη
αναστρέψιμη, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του
γερουσιαστού Μενέντεζ˙ δεσμεύσεις από σουηδικής, αλλά και από ευρύτερης
νατοϊκής πλευράς για τη λήψη αντιτρομοκρατικών μέτρων – με τον τουρκικό πάντως ορισμό της τρομοκρατίας
να διίσταται του υιοθετούμενου από τη μεγάλη πλειοψηφία των λοιπών συμμάχων˙ και
την επανεκκίνηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την ΕΕ – εξέλιξη
που συμβάλλει και αυτή στην ενίσχυση του προσωπικού γοήτρου του προέδρου
Ερντογάν, παρά το γεγονός ότι οι προοπτικές ευόδωσης της τουρκικής
υποψηφιότητας παραμένουν κατ’ ουσίαν μηδενικές.
Αυτά δε ενώ η Άγκυρα, αγνοώντας τις
δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, όχι μόνο αναπτύσσει αδιατάρακτα τις
οικονομικές, εμπορικές και τουριστικές, μεταξύ άλλων, σχέσεις της με τη Μόσχα,
αλλά και αξιοποιεί την επαμφοτερίζουσα στρατηγική της προκειμένου να διαμεσολαβήσει
μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων προς επίτευξη συμφωνιών για την ανταλλαγή αιχμαλώτων
πολέμου και την εξαγωγή των ουκρανικών σιτηρών.
Μένει να φανεί σε ποιο βαθμό οι στρατηγικοί αυτοί τουρκικοί ελιγμοί θα
επηρεάσουν και τις σχέσεις της γείτονος με τη χώρα μας.
